معرفی و آثار لورنا سیمپسون (واکنش به مرگ ناشی از کرونا رنگین‌پوستان)

معرفی و آثار لورنا سیمپسون (واکنش به مرگ ناشی از کرونا رنگین‌پوستان) | مجموعه جدیدی از کارهای کلاژ، لورنا سیمسون تحت‌تاثیر بحران کرونا به صورت آنلاین به نمایش درآمده است.

به گزارش مجله اثرهنری در حالی که دولت‌ها اجرای قوانین سخت‌گیرانه برای محدود کردن تردد و اجرای فاصله‌گذاری اجتماعی را در کشورها اجرا می‌کنند، هنرمندان تلاش می‌کنند با کمک تکنولوژی ارتباط خود را با مخاطبان حفظ کنند. این امکانی برای همگان است تا حتی در فضای کوچکی که در خانه دارند، در این تجربه شریک شوند. 

یکی از این هنرمندان لورنا سیمسون (Lorna Simpson) هنرمند امریکایی-آفریقایی، برنده جایزه جی.پل‌گتی(J. Paul Getty) است که در دهه ۱۹۸۰ با رویکرد پیشگام خود به عکاسی مفهومی به شهرت رسید. 

در آثارش چالش‌های متداول در مورد موضوعات انسانی، هویت، فرهنگ و نژاد را با تأکید بر زنان آمریکایی- آفریقایی مطرح می‌کند؛ البته تصاویر کلاژ زنان سیاه‌پوست او معروفیت جهانی دارد.

تأثیرگذارترین دیدگاه در زمینه فمنیسم سیاه، که جنسیت گرایی و نژادپرستی را هم پیوند می داند، نظریه نقطه اشتراک است. اقلیت دوچندان به شهروندانی گفته میشود که قربانی کاستی های برآمده از نقطه اشتراک اند. آثار تحلیل شده در این مقاله به برشی چهار ساله از فعالیت هنری لورنا سیمپسون، یکی از روایت گران مهم هنری اقلیت دوچندان، تعلق دارند. این پژوهش یک مورد کاوی نشانه شناختی با رویکرد تحلیلی۔ تفسیری و با هدف توسعه ای است که داده های کیفی آن به شیوه اسنادی داده اندوزی شده اند. (۲)

نظام/ رمزگان در این نوشتار هنر فمنیستی است و گفتاری که درون این نظام شکل گرفته سبک شخصی سیمپسون. بافت در این مقاله جریان فمنیسم سیاه است و آثار سیمپسون متن هایی آفریده شده درون این بافت. در آثار سیمپسون رمزگان های زبانی و تصویری همنشینی دارند. (۲)

مهم ترین نشانه در آثار او شخصیت های بی چهره ای اند که نماینده همه زنان رنگین پوست به شمار می روند. سیمپسون حمله به جنسیت و نژاد را همبسته با یکدیگر می داند و گستاخی بخشی از جامعه در تعیین هویت برای دیگران را نمایش می نهد و هم زمان ریشه های نیاکانی شهروندان رنگین پوست را بدان ها یادآوری می کند. سیمپسون تلاش دارد تصویر کلیشه ای بر ساخته شده از بانوی رنگین پوست درون نظم نمادین بصری جامعه اش را نشانه شکنی و سپس این نشانه را بازتعریف کند و بدان معنا و کارکردی تازه ببخشد. (۲)

او تحت تاثیر بحران کرونا در آمریکا، مجموعه جدیدی از کارهای کلاژ را در نمایشگاه آنلاین گالری هاوزر و ورس (Hauser & Wirth) را با عنوان “به من زمان بده”  (Give Me Some moment) را با  سه پرتره سورئال “منظومه شمسی”، “با من قدم بزن” و “آسمان شب لایرا در نیویورک” به نمایش گذاشته است. 

این هنرمند تصمیم دارد پس از بحران کرونا نمایشگاه خود را در همین گالری در معرض دید عموم قرار دهد و البته خوش‌بین است این اتفاق در تیرماه انجام شود.

لورنا با توجه به اپیدمی کرونا گفته است: بر طبق نتایح مطالعات انجام شده سیاه‌پوستان چهار برابر بیشتر از سفیدپوستان درگیر ویروس کرونا هستند و این نابرابری‌های عمیق در جامعه امریکا را آشکار می‌سازد. من هر روز اخبار را پیگیری می‌کنم و این روزها دغدغه ذهنی من مرگ انسان‌ها، مشکلات افراد بی‌خانمان، قشر نیازمند و افرادی که حق انتخاب ندارند و مجبورند در محل کارشان حاضر شوند و از وسایل نقلیه عمومی استفاده کنند، است.

او ادامه می‌دهد: خدمات بهداشتی امریکا نوعی امتیاز طبقاتی‌است به همین دلیل بیماری‌های فشارخون و دیابت در میان سیاه‌پوستان شایع است و آنها را در مقابل بیماری‌های غیرقابل محسوس آسیب‌پذیر می‌کند. بسیاری از امریکایی‌ها حتی کودکان سیستم هوشمند ندارند بنابراین نمی‌توانند از اینترنت برای پیشبرد کارهایشان استفاده کنند .وقتی همه این چیزها را کنار هم می‌گذاریم هیچ فضایی برای عقب‌نشینی در برابر این ویروس وجود ندارد. 

لورنا سیمپسون متولد ۱۹۶۰ است. اولین خاطرات کودکی‌ او در زمان جنبش حقوق مدنی آمریکا گذشت. سفر به اروپا و آفریقا مهارت او در عکاسی مستند را پرورش داد و توانست فراتر از محدودیت‌های این ژانر تکنیک‎های جدیدی را به منظور درگیر کردن بیننده ارائه دهد. در کارهای اولیه‌اش به ترکیب متن و تصاویر می‌پرداخت. او ماهرانه رابطه حافظه و تاریخ را در آثارش به نمایش می‌گذارد.

لورناسیمپسون، عکاس و فیلم‌ساز زن “آفریقایی-آمریکایی” است که کارش را از دهۀ ۸۰ آغاز کرد. از نسل هنرمندان بعد از کانسپچوال آرت که دغدغه‌های فرامتنی خود (در اینجا جنسیت، نژادپرستی، اقلیت) را در هنرشان گره زدند. تصویر و زبان دو ابزار قدرتمدن سیمپسون و بسیاری از هم‌نسلانش (همچون کروگر، هولتزر، و…) است، که آثارشان را در دو مرز گفتمان‌های اجتماعی، هنری، فلسفی و روانشناختی حرکت می‌دهد.فهم و درک آثار اینان، بی‌رجوع به زمینۀ نهفته در پشت سرشان تقریباً ناممکن است. سیمپسون از اوائل دهه ۹۰ به تجربه با رسانه سینما روی آورد. پیچیدگی روزافزون زبان سینمایی او ناشی از نیاز همیشگی‌اش به بده‌بستان با کثرت و چندگونگی است. (۳)

او به عنوان هنرمند و زنی که در اواخر قرن بیستم برزگ شده است، با تصاویر و صداهایی که هم‌زمان قصد تحمیل خود را دارند، مشکلی ندارد و هنر خود را هم از همین‌ها بیرون می‌کشد. و شاید از ماندگاری آثار سیمپسون این باشد که آن‌ها هیچ‌گاه خود را بیانیه‌ای یگانه، قطعی و تعیین‌کننده دربارۀ جهان معرفی نمی‌کنند. او نخستین “آفریقایی- آمریکایی” بود که آثارش در بی‌ینال و نیز به نمایش درآمده (۱۹۹۳). (۳)

او اولین زن آفریقایی آمریکایی بود که در سال ۱۹۹۰ آثارش در دوسالانه ونیز به نمایش درآمد.

لورنا از سال ۱۹۸۰ تا به حال نمایشگاه‌های متعدد انفرادی و گروهی در سراسر جهان از جمله موزه هنرهای معاصر اسپانیا، ایرلند، فرانسه و… داشته است. آخرین نمایشگاه او در فوریه ۲۰۲۰ با عنوان “ایستادن در آب” در فیلادلفیا برگزار شد.

از اواسط دهه ۱۹۸۰ برگزاری نمایشگاه به عنوان ویترین فعالیت های سیمسون عمل می‌کند و توانایی او برای ترکیب سبک‌های متعدد از جمله عکاسی، کولاژگرافیکی، اینستالیشن، فیلم‌برداری و نقاشی آب‌مرکب را می‌توان در آثارش دید. 

سیمسون در خلق آثارش وسواس به خرج می‌دهد و گفته است در موقع ساخت آثارم نه آنها را کنترل و نه آنها را به شکلی که قابل فهم باشد، تطبیق می‌دهم. هر روز سعی می‌کنم اثری را خلق کنم یا حداقل آن را به صورت ذهنی تصویرسازی کنم ،جالب است که ببینیم نتیجه چه خواهد شد.

منبع :

۱-هنرآنلاین ـ درسا بخشندگی
۳ـ چستی‌ها ـ تحلیل نشانه شناختی روایت اقلیت دو چندان؛ در هنر لورنا سیمپسون ـ صدرالدین طاهری
۲-حرفه هنرمند

سایر آثار :

بازدیدها: ۲۳۷