معرفی و آثار اندی وارهول (تولد پاپ آرت) | به گزارش مجله اثرهنری وارهول که در ۱۹۲۸ در ششم آگوست در پتزبورگ پنسیلوانیا و در خانواده مهاجر از اهالی اسلواکی، متولد شد. با تشویق والدینش به تحصیل و آموزش در هنر پرداخت و به سرعت و با در نظر گرفتن جو اجتماعی اواخر دهه پنجاه امریکا، توانست راهی را که مارسل دوشان و دادائیست‌ها در هنر آغاز کرده بودند به یک نقطه عطف درخشان برساند. (۱)
وارهول در سن هشت سالگی به بیماری رقصاک مبتلا شد؛ بیماری نادر و گاهاً کشنده ای که سیستم عصبی را تحت تاثیر قرار می داد. این بیماری چندین ماه طول کشید و تمام این مدت وارهول در خانه بستری بود. در همین مدت، مادر هنرمندِ وارهول اولین درس های طراحی و نقاشی را به او آموخت. این دوران بیماری به دوران مورد علاقۀ وارهول تبدیل شد. (۳)
اندی وارهول هنرمند آمریکایی است که به دلیل چاپ و نقاشی از اشیا و اشخاص مشهور به شهرت جهانی رسید. او در اغلب آثار هنری خود ردپایی از چیزها و اشخاصی را که دوست داشت به جا می‌گذاشت. قوطی‌های سوپ، کوکاکولا، اسکناس‌های دلار یا ستارگان سینما از بخش‌های اصلی آثار او به حساب می‌آیند. آثاری که به باور بسیاری از کارشناسان هنری اغلب در نقد زندگی روزمره و پدیده شهرت خلق می‌شدند. (۱)
«من از مرگ نمی‌ترسم، فقط نمی‌خواهم وقتی اتفاق می‌افتد، آنجا باشم.»
« وقتی شما « پاپ» را دریافت کنید، دیگر نمی‌توانید هیچ نشانه‌ای را همان‌گونه که بود ببینید، و وقتی شما یکبار « پاپ» بیندیشید، دیگر نمی‌توانید امریکا را همان‌گونه که بود ببینید.»
اندی وارهول همان‌گونه که خودش گفته است، وقتی چشمانش فرهنگ پاپ و روزمره مردم عادی را دریافت کرد، دیگر هرگز نتوانست، جهان را جور دیگری ببیند. و شروع کرد در حرفه خودش که تا آن زمان تصویرسازی برای تبلیغات و مجلات بود، تغییر ایجاد کرد و تغییرات وارهول تغییراتی بود که جهان هنر را عمیقا تحت تاثیر قرار داد. (۱)
او در کتاب «فلسفه اندی وارهول» نوشته‌است: «چیز شگفت‌انگیز دربارهٔ آمریکا این است که سنتی را آغاز کرده که در آن ثروتمندترین مشتریان دقیقاً همان چیزی را می‌خرند که فقیرترینشان می‌خرند. شما می‌توانید کوکاکولا را در تلویزیون ببینید و می‌دانید که رئیس‌جمهور کوکاکولا می‌خورد، الیزابت تیلور کوکاکولا می‌خورد، و فکر کنید، شما هم می‌توانید کوکاکولا بخورید. کوکا همان کوکاست و با هیچ مقداری از پول نمی‌توانید کوکایی بهتر از آنچه داشته باشید که یک ولگرد در گوشه‌ای می‌خورد. همهٔ کوکاها یکسان هستند و همهٔ آنها خوب. این را الیزابت تایلور می‌داند، رئیس‌جمهور می‌داند، ولگرد می‌داند و شما هم می‌دانید.»
از ویژه‌ترین شیوه‌های وارهول تکرار است، او با استفاده از چاپ سیلک برای تکرار مکانیکی موضوعاتش و حذف احساسات شخصی هنرمند از اثر، زندگی و تصویرهای زندگی انسان مدرن را به نمایش می‌گذارد (۴)
وارهول را به عنوان یکی از اصلی‌ترین بنیانگذاران سبک پاپ آرت (هنر مردمی) در جهان می‌شناسند. سبک منحصر به فرد و عجیب او علاوه بر اینکه باعث شد دغدغه‌های مردمی به سالن‌های هنری برده شود، در جهان هنر نیز با طرفداران زیادی مواجه شد. یکی از مهمترین مجموعه آثار این هنرمند خلاق، تکرارهای تقریبا غیرمشابه او بود. (۲)
« مردم بیش از هر چیزی خواهان« ستاره شدن » هستند.»
ستاره‌ها، کسانی هستند که قادرند زندگی را با رویایی که بر آن می‌تابانند، روشن کنند. امری که عمیقا در تاروپود کشوری چون امریکا تنیده شده است. اندی وارهول بهتر و بیشتر از هر کسی بر این امر وقوف داشت.
نمی‌توان گفت وارهول به کشف جدیدی در هنر نائل آمده، بلکه باید گفت او شجاعانه واقعیت جهان و انسان را با صراحت هرچه تمام‌تر به هنر پیوند زد و از این طریق توانست بخشی از حواشی و هاله تقدسی را که هنوز اطراف هنر را در برگرفته بود، بپراکند.
« هنرمند کسی است که چیزهایی را می‌سازد که مردم به داشتنشان نیازی ندارند.»
در ۱۹۶۱ وارهول آنچه آن را «پاپ آرت» می نامیم به معنای نقاشی که بر تکثیر تصویر اقلام روزمره استوار بود ارائه داد و در ۱۹۶۲ مجموعه شاخص « سوپ کمبل» را به نمایش درآورد. که او و اثرش را برای اولین بار مورد توجه بسیار قرار داد. در ۱۹۶۴ او استودیوی شخصی خود را که یک انبار رنگ شده نقره‌ای بود افتتاح کرد و نام « کارخانه» ( The Factory) بر آن نهاد. مکانی که پس از آن برای بسیاری از هنرمندان آن عصر، سلبریتی‌ها ، ستاره‌های هالیوود و ثروتمندان امریکایی به نامی آشنا بدل گردید. پرتره‌های متعددی که او در طی سال‌های دهه شصت میلانی از انواع چهره‌های مشهور سیاسی، سینمایی، موسیقی و غیره تولید کرد، امروزه جزء گران‌قیمت‌ترین آثار هنری محسوب می‌شوند. (۱)
برخی از کارشناسان هنری بر این باورند که وارهول تلاش داشت با این تکرارها جامعه مصرفی و صنعتی پس از جنگ‌های دوم جهانی را زیر سوال ببرد و به نوعی آن را تحقیر کند؛ البته در مقابل برخی دیگر معتقدند که وارهول با بزرگنمایی نشانه‌های عادی، تلاش داشت ارزش‌های جامعه مصرفی آمریکا را تبدیل به یک اسطوره کند. (۲)
« می‌ترسم، اگر به مدت طولانی به یک چیز بنگرید، آن چیز همه مفاهیم خودش را از دست بدهد.»
وارهول با استفاده از رنگ‌های روشن و فام و اشیاء شناخته شده و مصرفی مانند همبرگر، کوکاکولا و سایر نشانه‌ها و عناصر فرهنگ امریکایی و تبدیل آنها به اثری قابل خرید و فروش و ارائه آن توسط روابط طبقه مرفه توانست دری را در هنر بگشاید که تا به امروز عملکرد خود را از دست نداده است. او اشیاء را به هنر و هنر را به شیء تبدیل کرد و ازین طریق توانست معنای شهرت را نیز به دست خودش به چالش بکشاند. (۱)
یکی از آثار مشهور وارهول، قوطی‌های سوپ کمبل او است. با دقت به این ۳۲ نقاشی از قوطی سوپ نگاه کنید؛ آیا می توانید اختلاف های میان آنها را تشخیص دهید؟ شاید در نگاه اول همه آنها همسان به نظر برسند، اما هر کدام از آنها با برچسب های متفاوت ساخته شده است که انواع سوپ های کمبل را در آن دوره زمانی نشان می دهد. این همان اصالت کار وارهل است؛ تبدیل زندگی روزمره به آثار هنری. (۲)
شاید وارهول با کشیدن این نقاشی می‌خواست نشان دهد که آنها با وجود تعداد تفاوت‌هایی که دارند می‌توانند همسان و حتی یکنواخت به نظر برسند. او درباره استفاده از قوطی‌های سوپ در آثارش توضیح داد که من عادت داشتم سوپ‌های کمبل بخورم، من عادت داشتم برای ۲۰ سال هر روز همان ناهار را بخورم؛ همان را دوباره و دوباره.
وارهول، پرتره هایی نیز از سلبریتی ها می کشید که همانند برخی دیگر از آثارش در آن دوره زمانی نوآورانه محسوب می شد. معروف ترین پرتره های وارهول از افرادی همچون مرلین مونرو، الیزابت تیلور و میگ جاگر بود. همچنین پرتره «هشت الویس» این هنرمند، در سال ۲۰۰۸ به ارزش ۱۰۰ میلیون دلار به فروش رسید و به عنوان یکی از گران ترین نقاشی های تاریخ جهان ثبت شد.
« در آینده هرکسی برای ۱۵ دقیقه به شهرت جهانی خواهد رسید.»
در ۱۹۶۸ زمانی که اوج حرفه‌ای وارهول در حال اتمام بود، به او توسط والری سولاناس، یک فمنیست رادیکال سوء‌قصد شد، که علیرغم جراحات جدی وارهول از این واقعه جان سالم بدر برد. او عکس‌های متعددی از بدن مجروح و بخیه خورده خود گرفت و زخم را به یک ابژه هنری بدل کرد. (۱)
از دهه ۱۹۷۰ وارهول مدیاهای دیگر هنری را به کار گرفت و فیلم‌های مختلفی ساخت و همچنین آثار متعددی در زمینه ویدئو آرت به وجود آورد. او تهیه‌کنندگی بیش از ۶۰ فیلم را بر عهده داشته است. و همچنین در مجسمه سازی و عکاسی نیز آثاری به وجود آورد.
The Philosophy of Andy Warhol و Exposures، از دیگر آثار وارهول به شمار می آیند. وارهول بیش از ۶۰ فیلم نیز ساخت. Sleep و Eat ، معروف ترین آثار وارهول به شمار می روند. Sleep در مورد شاعری به نام جان جیورنو است که شش ساعت می خوابد و فیلم Eat در مورد مردی است که به مدت ۴۵ دقیقه قارچ می خورد. این آثار، سال های زیادی نادیده گرفته شدند؛ اما به تازگی، طرفداران بسیاری پیدا کرده اند و مورد توجه همگان قرار گرفته اند. در حال حاضر، وارهول یکی از مهم ترین فیلم سازان و همچنین، پدر سینمای مستقل تلقی می شود. وارهول در زمینۀ عکاسی و مجسمه سازی نیز فعالیت کرده است . وی در دهۀ ۱۹۸۰، با برنامه های Andy Warhol’s TV و Andy Warhol’s Fifteen Minutes به تلویزیون آمد.(۳)
در دهه هشتاد وارهول به تلویزیون آمد و برنامه های « تلویزیون اندی وارهول» و ۱۵ دقیقه‌ی اندی وارهول در ام.تی.وی را میزبانی کرد.
او در فوریه ۱۹۸۷ در نیویورک و در سن ۵۸ سالگی چشم از جهان فرو بست.
«زندگی شما زمانی‌که در حال وقوع است، جوی ایجاد نمی‌کند، تا اینکه به خاطره بدل شود.»
گالری آثار اندی وارهول :
منابع :
۱ـ مجله هنری تندیس
۲ـ ایسنا
۳ـ سایت پویا اندیش
۴ـ ویکی‌پدیا
۵ـ سایت myartbroker
بازدیدها: ۵۵۱۰
